داستان نان و نمک

در میان دیواره‌های خاکی سد، دریاچه‌‌ای مصنوعی درست شده­است. یک پمپ آب گازوئیلی، آب شور و پر از نمک را به درون دریاچه پمپ می­کند. اطراف تا چشم کار می‌کند، خاک است. هیچ گیاهی اینجا نمی­روید. همه جا به رنگ قهوه­ای­است. فقط لباس­های رنگی روزانی است که به این فضای بی­رنگ و مرده رنگ می­دهد.

این دختر نوجوان و خانواده­اش هشت ماه سال را در این بیابان نمک، جایی در ایالت «گاجرات» هند، زندگی می­کنند. این منطقه استپی پهناور، در گذشته زیر دریا بوده است، اما کم‌کم خشکی پیشروی کرده و آب شور زیر زمین جمع شده است. خانواده‌هایی مثل خانواده روزانی، آب شور را به‌وسیله پمپ، از زیرزمین به بیرون می­کشند و درون دریاچه­هایی جمع می­کنند. ظرف چند روز، آب زیر آفتاب داغ بخار می­شود و لایه­ای ضخیم از نمک سفیدرنگ روی خاک باقی می‌ماند. روزانی با دقت دانه­های نمک را از روی خاک جمع می‌کند و درون کیسه می­ریزد. پولی که پدرش از فروش این نمک­ها به دست می­آورد، تنها درآمد خانواده آنهاست. هر سال از ماه آبان تا تیر آنها به اینجا می­آیند تا از دل زمین نمک به دست بیاورند و با فروش آن نان خود را تامین کنند. روزانی هر روز قبل از ساعت شش صبح بیدار می­شود و پس از کمک به مادرش، تا نزدیک غروب در «مزرعه نمک» کار می­کند. اما تیرماه باران­های موسمی منطقه آغاز و کار برداشت نمک تعطیل می­شود. خانواده به روستای خودشان بازمی­گردد، اما روزانی حتی آن وقت هم به مدرسه نمی­رود. او یکی از هزاران دختر هندی است که خواندن و نوشتن نمی­داند. هیچ مدرسه­ای به او اجازه نمی­دهد که هشت ماه سال را غایب باشد.

با دقت لایه­های نمک را جابه­جا می­کند و هوا می­دهد تا زودتر خشک شود